Kategori: Köşe Yazılarım

Aradığınız hekime şu anda ulaşılamıyor,

Kendisi denizde ya da bronzlaşmak üzere…

Lütfen izinden sonra tekrar deneyiniz!

x x x 

Çömez asistanları saymaz,

Performansa kapılanları es geçer,

Mecburi uzamasın diyenleri görmezden gelirsek,

Büyük bir kısmımız yakında kendini sahillere serecek!

Bir çoğunuzun yolu da eminim Çeşme’den geçecek…

Bir Çeşmeli olarak şimdiden hoşgeldiniz,

Sefa geldiniz diyorum…

x x x  

Çeşme Dalyanköy Türkiye’nin en güzel sahil kasabalarından biridir,

Tertemiz suları,

Tane tane kumları ile sizi içine çeker.

Sokakları deniz kokan bu şirin belde,

Büyük bir aşka tanıklık etmiştir özünde…

Deli Nezir’le Yunanlı Kızın aşkı.

Hani şu “Kayıkçı filminde” anlatılan sıcacık hikaye.

Fotoğrafta gördüğünüz o kule bu aşktan bir enstantane…

x x x

Delidir ama akıllıdır özünde Nezir,

Sağırdır, dilsizdir ama aşıktır işte…

Her akşam kulenin tepesine çıkar,

Sakız Adası’na bakar,

Aşkını arar…

O kadar aşıktır ki,

Uçurtmalı kayığı ile Sakız Adası’na bile kaçar…

Yunan Polisi onu yakalar,

Konuşamadığı için bir güzel hırpalar,

Türk Sahil Güvenliği ile geri postalar…

Aşıktır Nezir,

Vazgeçmez…

Kulenin içinde daha büyük bir tekne yapar,

Daha da büyük bir uçurtma!

Tekneye motor değil uçurtma takar!!!

Akıllıdır ama delidir işte!

Yaptığı tekneyi kule kapısından çıkaramaz,

İnatçıdır,

Azimlidir Nezir!

Madem ki tekne çıkmaz,

Kuleyi yıkmaya karar verir…

Bir sebepten İzmir’e gidecektir…

O kadar güçlüdür ki,

İzmir’e bisikletle gider gelir,

İşte o yaz günlerinden birinde,

Hayalini kurduğu kızı göremeden,

Ve tekneyi çıkarmak için,

Kuleyi yerle bir edemeden,

Aşkıyla beraber göçer gider,

Çeşme – İzmir karayolunda,

Bisiklet sürerken beyin kanamasından vefat eder.

Gönlü Ege’de kalır Nezir’in…

x x x

Aradan yıllar yıllar geçer;

Aklı uzunun biri gözünü kuleye diker,

İmarı bozuyor diye yerle bir eder,

Tekneyi de hurdacıya verir,

Her şey son bulur biter!

x x x

Ben bile hayal mayal hatırlıyorum bu kuleyi.

Her geçişte anlatırdı babam…

Ne demişler?

Her şey yalan olsa bile,

En güzel aşk zor olandır…

Follow @ozgurniflioglu

Kafan mı bozuldu?
Gel kardeşim,
Yeşil alan bir harika,
Beş lira veriyorsun,
Doktoru öpüyorsun!
İstemediğin kadar da eğlence var acilde…
Bitti mi?
Bitmedi…
Yazdır reçeteni;
Ne de olsa;
Bedava mide koruyucu baldan tatlıdır,
Sakla ağrı kesiciyi gelir zamanı,
Kopar antibiyotiği,
Yürü evine…
Bir iki kaza gördüğünde,
Senden mutlusu yok evrende!
Dalga geçmiyorum…
Neden böyleyiz bilmiyorum.
Seviyoruz acıyı, dramı, kederi…
Kısacası acili!
Ne demiş Orhan Veli?
Bedava yaşıyoruz bedava,
Ne de olsa doktor bedava,
İlaç bedava…
Kelle fiyatına hürriyet,
Doktorları esir etmek bedava…

Follow @ozgurniflioglu

Kaynak: Lozan Mübadilleri Derneği /Erol UZSOY

1970 li yıllarda yayınlanan “kelebek” isimli anı/romanı duymayan okumayan yoktur herhalde. Henri Charrier isimli Fransız kürek mahkumunun, Fransa’nın Güney Amerika’daki Guyana adlı sömürgesindeki cezaevi kampında geçirdiği günlerin anlatıldığı bu kitap ülkemizde de sayısız baskı yapmış, Dustin Hofman’la Steve McQeen’in başrollerini oynadığı filmi de hasılat rekorları kırmıştı.
Ancak, Hasan İzzettin Dinamo’nun yazdığı, 1981 senesinde Yalçın Yayınları’ndan çıkan “Türk Kelebeği” isimli anı/romandan pek kimselerin haberdar olduğunu sanmıyorum.

Hasan İzzettin Dinamo, kitabın tanıtım sayfasında romanın kahramanı Mehmet Ali Kayen’i şöyle tanıtıyor; “Bu okuduğunuz kitap Mehmet Ali Kayen’in serüvenleridir. M.Ali Kayen’i ben otuz yıl önce tanıdım. Bana, ışık saçan Guyan kelebeklerinden söz ederdi. Onu çok konuşturmak istedim. Birgün ünlü Fransız “Kelebeği”nin çevirisini okuyunca şaşkınlıklar içinde kaldım. Hemen götürüp M.Ali Kayen’e verdim. O da okudu. “Hasan bey” dedi. “Benim serüvenlerim bundan çok daha zengindir. Hemen yazmaya başlayalım”. Yazmaya başladık. Altı ay durmadan her gün birkaç saatimizi bu işe verdik ve çalıştık. Kitabı böylece ortaya çıkardık.”

M.Ali Kayen’in anlatımı ile kitap şöyle başlıyor: “ Benim serüvenim 1919 Mayıs’ının on beşinci günü İzmir’in işgali ile başladı. O tarihte henüz 17 yaşındaydım. Düşman, bizi Drama’dan, Makedonya’nın o güzel kasabasından kovmuş, arkamızdan kovalayarak Anadolu’ya ayak basmıştı. Biz, Rumeli göçmenleri, bunun anlamını, istilayı yeni görenlerden çok daha iyi anlamıştık. İzmir’in işgali, bütün yurtsever Türkler gibi beni de canevimden vurmuştu…..”

“…….İşgal orduları İstanbul’a girdiğinde ben istanbul’un yeni yetmelerinden, ele avuca sığmaz, haşarı bir delikanlıydım. Drama’nın Rodop Dağları bölgesinde yırtıcı bir kuş gibi serbest, kendi başına buyruk bir çocukluk geçirmiştim. Sonra, Rumeli elden gidincegöçmen olarak gelip İstanbul’a yerleşen aile çevremin elinden bir cıva damlası gibi kaymış, bin bir maceranın ortasına atılmıştım. Fransızlar, İngilizler, İtalyanlar İstanbul’a gelinceye kadar tabancalı, bıçaklı külhanbeyliğe özenmiş, az zamanda ünlü bir bıçkın olup çıkmıştım.”

“……Polislerle, İstanbul’un türlü kabadayılarıyla sürüp giden dövüşlerim, kavgalarım o günlerde birdenbire yön değiştirmişti. Dövüşeceğim insanlar, kendi ayaklarıyla karşıma gelmişlerdi. Birdenbire kendimi yepyeni bir işin içinde bulmuştum. Yepyeni arkadaşlar edinmiştim. Bunlar, Anadolu’ya silah, cephane kaçıran gizli örgütlerde çalışıyorlardı. Bu delikanlılar, şimdi bile gözlerimin önünde capcanlıdırlar. Oysa, hepsi Azrail’in türlü oyunlarına kurban gittiler. 21 yaşında fidan gibi sarışın Edirne’li Muzaffer, Gülhane Parkı’nda Fransız Polisi tarafından dumdum kurşunu ile vurulup öldürüldü. Kısa boylu, esmer, şişmanca 26 yaşında Çanakkale’li Kazım, 19′ unda uzunca boylu buğday benizli Unkapan’lı İrfan, uzun boylu sarışın Boşnak Abidin, hepsi okumuş çocuklardı. Son ikisi Fransız İşgal kuvvetleri tarafından silah kaçakçılığı yüzünden kurşuna dizildiler. Divanı Harp kararı bizim hükümete bildirildiyse de hükümet onların ölülerini olsun Fransızlardan almadı..”

Kurtuluş Savaşı sadece cephelerde olmadı. Kuvayı Milliye’nin silah ve cephane ihtiyacının büyük bir kısmı, müttefiklerin el koyduğu İstanbul’daki Osmanlı Ordusunun silah depolarından karşılandı. Karakol ve MM Gurupları adları ile örgütlenen dinrenişçiler bazen baskın, bazen rüşvet, bazen Müslüman Mütefik askerlerinin hoşgörüsü, bazen de düpedüz çalarak, silah ve cephaneleri takalarla Anadolu’ya kaçırıyorlardı. Bu gurupların içinde, eski subaylar, küçük memurlar, hamallar, külhanbeyleri, beyzadeler velhasıl her türlü vatansever insan vardı. İşte Türk Kelebeği Drama muhaciri M. Ali Kayen de İstanbul bitirimlerinden vatansever bir gençti. Gözünü budaktan sakınmayan, içi vatan sevgisi ile dolu M. Ali, canı bahasına bu silah depolarının soyulmasında gönüllü olarak çalışıyordu. Ama sonunda müttefik askerler tarafından yakalandı ve tutuklandı.

Silah kaçakçılığı suçu ile önce idama mahkum edilen Dramalı M. Ali’nin cezası bilahare Fransız Sömürgesi Guyan’da kalebentliğe çevrilir ve M. Ali elleri ayakları prangalı olarak gemi ile önce Fransa’ya, oradan da Güney Amerika’daki Fransız Guyana’sındaki tropik ormanların içindeki hapishane/kampa gönderilir. Yıllarca o cehennemden beter yerde yaşayan, yerli bir kadınla evlenen M. Ali binbir maceradan sonra bir Türk’le birlikte buradan kaçar ve uzun yolculuklardan sonra artık özgür bir ülke olan Cumhuriyet Türkiye’sine gelen bir gemiye binmeyi başarır. Maceranın sonunu, kitabın bitiş sayfalarından, Dramalı M. Ali’nin ağzından öğrenelim:
“……Vapur hızla Türkiye kıyılarına ulaştı. Artık, yemyeşil Türkiye engin bir görüntü halinde gözlerimizin önünden geçiyordu. Bir sabah sekiz-dokuz arası birdenbire geminin direğine Türk bayrağının çekildiğini gördüm. Meğer Çanakkale’ye gelmişiz. Artık Türk sularında bulunuyorduk. İçime ölümsüz bir mutluluk, çoşkunluk yayıldı. Gittim, tepesinde bayrağımızın dalgalandığı direğin altına sırt üstü uzanıp yattım. Başımın üzerinde masmavi bir gökyüzü, onun altında iri bir gelincik gibi Türk bayrağı dalgalanıyor, sert boğaz rüzgarının etkisi ile hışırdıyordu. Yarabbim dedim. Artık, ölürsem bu bayrağın gölgesinde öleyim!”
İşte, Dramalı Mehmet Ali’nin olağanüstü hikayesinin özeti bu. Dramalı Mehmet Ali’nin ve kurtuluş mücadelesinin İstanbul ayağında şehit olan genç arkadaşlarının mekanları cennet olsun……

Yazan: Erol UZSOY 

Mezun olursun,

Mecburiye yollanırsın,

Uzman olursun,

Mecburiye yollanırsın,

Yan dal uzmanı olursun,

Yine mecburiye yollanırsın,

Mecburi biter,

Askere yollanırsın,

Suriye’de savaş çıkar,

Sınıra yollanırsın,

Mevsim yaza döner,

Yazlık ilçelere yollanırsın,

Mevsim kışa döner,

Kışlık ilçelere yollanırsın,

Deprem olur,

Merkez üssüne,

Salgın olur,

Tam içine yollanırsın…

Seni severler batıya,

Sevmezler doğuya yollanırsın…

Allah korusun,

Hasta sana takar,

Seni öbür tarafa bile yollar,

Ne yollu bir meslek bizim ki azizim,

Her yol var biz de…

Aslında çıkmaz yoldayız,

Durum bu işte!

Follow @ozgurniflioglu

Eminim birçoğunuzun haberi yok,

Haberi olanların da umurunda değil,

Neyden mi?

Türk Tabipler Birliği seçimlerinden…

Barolar birliği seçimi olsa yer gök inler,

Falanca sanayi işadamları başkan seçse gündem belirlerdi…

Ama biz de tık yok!

TTB’nin gittiği “radikal siyasi yol”,

Kongreye damga vuran “anadil” tartışması,

Çağırılan ve çağrılmayan milletvekilleri inanın umurumda değil!

Umurumda olan tek bir şey var:

Mesleğim ki o “benim” hekimliğim!

Mesele muhalefet olması da değil TTB’nin,

Bunu garipsemiyor ve eleştirmiyorum.

Eleştirdiğim tek bir şey var:

Kapsayıcı olmaması.

Özellikle “genç hekimler”gün geçtikte kopuyor TTB’den,

Yalnızız diyor,

Seslerini kimse duymuyor…

TTB de onları umursamıyor…

Çünkü merkez ideolojiye sahip olmayan her düşünce “öteki” onlar için.

Ne de olsa ötekilerin ötekileştirildiği bir Türkiye’de yaşıyoruz öyle değil mi?

Neyse boşverin,

Sen Hekimsin,

Değerlisin,

Artık iyi düşün.

Follow @ozgurniflioglu