İyilikten maraz doğar demişler,
boşuna dememişler…
Yüzsüzlük diz boyu gerçekten.
Bir hastamı yatırmak için,
bir haftadır hastanede yer arıyorum.
Yer yok, o ayrı mesele,
Çünkü,
Rezervasyonlar ağzına kadar dolu!
Her neyse,
Hasta yakınına dedim ki,
Beni pazartesi sabahı telefonla arayın,
Yer açılmışsa sizi yatırayım.
Dışarıdan sesler geliyor…
Birileri bir şey söyleniyor…
Hiç doktor telefonla konuşur mu?
Tövbe, Tövbe…
“Şerefsiz doktor bir saattir telefonla konuşuyor,”
“Bizim vergilerimizle maaş alıyor!”
“Bize bakmıyor,”
“İlgilenmiyor…”
Hay Allah belamı versin dedim,
Bu sefer ben de çizdim!
Çıktım dışarı,
Kim o terbiyesiz dedim!
“Benim dedi” kendisini bilircesine!
En kibar haliyle,
Yürü git,
Sana bakmıyorum dedim!
Efelendi tabi,
Beyaz kod hak getire,
Aklıma bile gelmiyor…
Gözümü sandalyeye kestirdim…
Ne olur, ne olmaz diye…
Günün özeti
80 hasta baktım,
Sonra da Mevlana’nın şu sözü kulağımda çınladı
Varlığınızdan anlamayanı,
Yokluğunuzla terbiye edin…
Artık gerekiyor galiba!