Uzun zamandır aklımda,
Şimdi fırsat bulabildim aslında;
Gelelim o konuya:
“Hemşireler…”
Duvarda sus işareti yapan “sarışın abladan” bahsetmiyorum;
Siz serviste yatarken yeri geldiğinde altınızı alan,
Sürgüyü tutan,
Akmayan o “mübarek serumu” akıtan,
Biz doktorların türlü tafralarına maruz kalan,
“Hayırsız çocuklarınız” hastaneye gelmediğinde sizi avutan,
Gün aşırı nöbetlerle,
Gün ışığını unutan,
O cefakâr ve vefakâr insanlardan bahsediyorum.
Bilmeyenler için söyleyim:
Onların,
Erkeğine de,
Kadınına da “Hemşire” denir…
Aldıkları ücretler yaptıkları işin yanında hiçbir şeydir!
Tüm dünyanın el üstünde tuttuğu bu meslek sahipleri,
Nedense bizde hep ötelenir…
Sayıları çok az,
İş yükleri çok fazla olan,
Her boşlukta ne yazık ki “tıkaç” olarak kullanılan;
Bu gerçek sağlık neferlerine biraz olsun nefes aldırmak gerekir…
Hemşirelikte reform şart,
Hemşirelikte iş tanımı şart,
Evdeki hasta çocuğu yerine,
Servisteki onlarca hasta çocukla ilgilenen,
Bu beyaz meleklere,
Hak ettikleri gelirin verilmesi ise,
Gerçekten şart!