Uzm. Dr. Özgür Niflioğlu

Akşam, Ankara’ya henüz çökmüştü.

Güzel bir hafta sonu geçirmiş; en sevdiği yemeği yapmak için kolları sıvamış, beyaz tabakları teker teker kırmızı masa örtüsünün üzerine yerleştirmişti. 

İyi bir cerrah olduğu kadar, başarılı da bir aşçıydı…

Nostaljik plak hastasıydı…

 Bugün annemin doğumgünü…

Yavaş yavaş açıyorum takvim yapraklarını… Neredeyse elli yıllık bir hadise… Varlığımı varlığına borçlu olduğum bir kadın. Saçını süpürge eden bir anne. Yemeyip yediren, içmeyip içiren doğa mucizesi…

Anne…

Doğumumu hiç hatırlamıyorum ama milyon kere dinledim ağzından. Duvarlardaki fayanslardan, soldaki pencereye, doğumu yaptıran doktorlardan, o an okunan ezana kadar herşey aklımda…

Sus. Sadece sus… Sessizce ve sakince hiç konuşmadan sus. Perdenin arkasında dünyanın en isyankâr konuşmasını duyarken yine sus…

Sıcak bir temmuz akşamıydı, alkolik hastaları henüz uğurlamış; mide kanaması geçirenlerini ise henüz toparlamıştık. Şimdi ise trafik kazası saatine doğru usul usul ilerlemekteydik. Travma bizim işimiz değildi ama acilde geçirilen gecelerde travmaya gelen bir hastanın ya şekeri ya da tansiyonu elbet yükselirdi. İsyankar bir gecenin şafağına doğru yaşadığımız sessizlik bizleri hayrete düşüren bir vaziyetteydi. Bu kadar susacağımızı bilsek herhalde o akşam oraya hiç gelmeyebilirdik…